Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/90

 — To Stefan Holanicki! — rzekł pan Erazm.
 Ale przybysze z Algieru nie okazali bynajmniéj zdziwienia. Panna Felicya rzekła:
 — Tęgi chłopak! Przypomina mi Zosię.
 — A Konstanty, śledząc ciekawie przebieg połowu, dodał spokojnie:
 — Ano, dobrze tak, właściciel najlepiéj sam robi. Ciekawy jestem rezultatu.
 — Możemy stanąć i dopełnić znajomości — za śmiał się pan Erazm.
 — Ej, nie — wtrącił Adam. — Byłoby mu przykro!
 — Tak, tak! — potwierdziła panna Felicya. — Ruszajmy ztąd.
 Pomknęli daléj. Różycki wskazał na gromady drzew w dali i rzekł:
 — Otóż i Prysków. Ten gąszcz na prawo, to właśnie zbór aryański, a raczej jego ruiny.
 — Ciekawa jestem, czy mnie Zosia pozna? — uśmiechnęła się panna Felicya.
 — A ja ciekawym, czy dostaniemy co zjeść? — dodał Kostuś.
 — Z tém ostrożnie, bo tam nigdy rondli nie pobielają.
 — Co pan znowu opowiadasz? Ja tak się boję otrucia! — zawołała panna Felicya.
 — Bardzo z tego rad jestem. Głód wróci mi panią do Rogalów!