Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/96

potem nad rzekę zbiegł, gdzie prano bieliznę, i o krynicę się otarł, zkąd wodę czerpano.
 Jedna ścieżka obsługiwała wszelkie potrzeby.
 Nareszcie w głębi parku ukazała się budowla szczególna: cieplarnia bez okien, a przy niej domek ogrodniczy, utrzymany znośnie.
 Ścieżka szła daléj, ku drodze i miasteczku zapewne, ale Adaś ją opuścił i do drzwi zakołatał. Szczekanie psa było i tu odpowiedzią, a wnet potém głos burkliwy:
 — Czegóż, ośle, stukasz! Co to, czy ja żyd kapitalista, żebym się zamykał? Otwarty pałac!
 Adaś wszedł. Jedna izba, na dwoje nizkiém przepierzeniem rozdzielona, stanowiła całe wnętrze. Zalegało ją śmiecie, pajęczyny, dym, a zdobiły różne trofea myśliwskie i rybackie.
 Zresztą, oprócz dwóch łóżek, stołu, zydla i ogromnych skrzyń, nic.
 Najednem z łóżek leżał młody człowiek bez surduta, i założywszy ręce pod głowę, palił papierosa i gwizdał.
 Spojrzał na wchodzącego.
 — A, to ty! Myślałem, że to Seweryn na karty. Dawno przyjechałeś?
 — Dopiero-co i nie sam jeden.
 — Stary twój się przywlókł. Ano, to zmykam; zaraz mnie będzie pytał o to fiasko z sędziną. Zkąd ten-bo wszystko wié?