Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/98

trafię! Dalibóg, nie wiem, gdzie ten Algier leży i kto tam siedzi.
 — Ależ nikt cię o geografię nie będzie pytał!
 — Niech sobie, ale nie pójdę. Także mi satysfakcya! Ubierać się, i bawić te małpy. Słyszane rzeczy! dwadzieścia lat o nich mowy nie było, i oto są. To jednakże ten upał ludzi konserwuje.
 — Zygmusiu, bój się Boga, chodźmy! Oni tam sami czekają i co sobie myślą!
 — Jeżeli ciekawy jesteś, co myślą, to idź i spytaj. Mnie to nie zajmuje. Hulałem dzisiaj całą noc, jestem rozbity ze szczętém.
 Wstał jednakże, mówiąc to. Kopnął nogą psa i klął.
 — Czego mi wchodzisz w drogę, zwierzę! Idź ty gości bawić!
 — O, i bez twojej Normy jest tam psów pełno!
 — Psów nie bywa nigdy zanadto: to nie ludzie — burknął pan Zygmunt, naciągając surdut. — Trzysta tysięcy piorunów! I czego ci ludzie włóczą się jedni do drugich? Nie wiész, czego ci chcą?
 — Mówię ci, odwiedzić krewnych.
 — Także potrzebne! Ja-bym w tym celu nie zrobił dziesięciu kroków. Poznają ładną kolekcyę! I to myślą jeść mamy obiady i spać w tych salach! Winszuję! No, chodźmy zresztą, niech cię licho! Po co tego nawiozłeś?
 Wymyślając bezustannie, ruszył za Adasiem ku