Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/101

 Leciało jej wszystko z rąk i bezładnie tłoczyły się słowa. Pokotynka śmiertelnie znużona, usiadła pod ścianą u progu i milczała.
 Panna Teofila zaryglowała drzwi od sieni przed najściem jakiej sąsiadki, powoli zbierała myśli.
 Przeraziło ją milczenie kobiety, jej bladość i nieruchomość.
 — Co tobie? Możeś chora! Mówże co!
 — Nic mi, ciociu, tylko nadmiar zmęczona. Dziesięć dni idę — i tak mi do serca doszło — tutaj! Chciałabym spocząć! Co mam rzec! Widzicie i wiecie!
 — Rozbierz się, zjedz — potem cię położę u siebie w bokówce! Zaśniesz! Żebyś, uchowaj Boże — nie zachorowała!
 Kobieta wstała — spojrzała wokoło.
 — Czego ty szukasz?
 — Małego gdzieby położyć. Żeby trochę siana i koszyk, byle mu sucho i ciepło. Zziębło — teraz śpi.
 Odkryła chustę i panna Teofila z niechęcią, ale z ciekawością zarazem spojrzała raz pierwszy na dziecko.
 — I takeś go niosła — dziesięć dni — piechotą — w tę słotę?
 — Albo człowiek czuje własną duszę — że ją nosi! Tyle on mi ciężył! — rzekła kobieta, ogarniając ręką tę czarną, maluchną głowinę.
 — Chłopak? — spytała staruszka.
 — Jasiek mój serdeczny! — skinęła głową Magda.
 W starych oczach panny Teofili zakręciły się łzy.