Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/102

 Odwróciła się — otworzyła drzwi od swego pokoiku obok kuchni.
 — Tu go połóż — na łóżku! — rzekła. — Co dziecko winne.
 Zakrzątała się — dobyła z kuferka pachnącą lawendę, białą koszulę, wełniak i kaftan odświętny, potem po chwili wahania, tkackie dwa cienkie ręczniki.
 — Pieluszki będą — weź — a ot, przebierz się, ogarnij.
 — Co tam! — wyrwała rękę, którą kobieta całowała.
 — Do chrztu cię nosiłam — i taki mi cię żal! Biednaś ty. Żeby już ojciec przebaczył. Ale na to nadziei niema! Jeszcze — by nie dziecko!
 Spojrzała nań.
 — Do nieboszczki twej matki podobne. Jak to śpi spokojnie! Ile mu?
 — Czwarty miesiąc.
 W domu ruch się zrobił i głos Kałaura się rozległ.
 Podreptała panna Teofila, zamknęła drzwi od bokówki. Magda zrzuciła swe przemokłe szmaty — umyła się, uczesała, z uczuciem rozkoszy włożyła czystą bieliznę i odzież. Od roku nie znała tego zbytku. Zastała ją ciotka krającą kapustę.
 — Pojechał. Spytałam go, czy można podróżną na noc zatrzymać — pozwolił. Dajże pokój — spocznij — zaraz ci jedzenie przygrzeję. Powiadaj o sobie. Dalekoś była? Jakże cię ta bieda spotkała? W służbie pewnie.
 Magda milczała. W długiej samotności odwykła od mówienia i myśli jej tak innemi drogami cho-