Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/106

 — Ja! — tu go coś tknęło — to ta żebraczka — wczoraj — z dzieckiem — to ona!
 Odepchnął staruszkę.
 — Ubiję! — wrzasnął, wpadając do kuchni.
 Magda słyszała wszystko, stała jak skamieniała u pieca. Chwycił, co mu się trafiło pod ręką — był to żelazny pogrzebacz i tem zamachnął.
 — Won, ty wyrodku!
 Kobieta rażona w głowę — zwaliła się na ziemię ogłuszona — panna Teofila powstrzymała wzniesione powtórnie ramię — krzyknęła:
 — Jezus, Maryo! Zabił! Ratunku!
 Kałaur się opamiętał — przeze drzwi sieni zajrzał parobek. Panna Teofila lamentując przypadła nad kobietą, zlewała ją wodą.
 — Nie żyje! O ja nieszczęśliwa! Nie ma już duchu! O Jezu, Maryo!
 Stary przetarł czoło, trząsł się cały. Odwrócił oczy, wyszedł prędko, i drzwi za sobą zaryglował. W stancyi swej upadł ciężko na zydel, objął głowę rękami — czekał najścia policyi.
 Słyszał w kuchni ruch, suwanie sprzętów — i powtarzał bezustannie w duchu.
 — Zabiłem! Zabiłem! Ot i koniec.
 Ile tak minęło czasu — nie wiedział. Wzdrygał się na płacz i kwilenie dziecka za ścianą, ale nie szedł, nie dowiadywał się. Po co? Będzie tu zaraz pełno ludzi!
 Nareszcie zapukano do drzwi. Wstał i otworzył. Stała w progu panna Teofila.
 — Nie żyje! — rzekł głucho.
 — Jeszcze dysze. Trzeba po doktora posłać i po księdza! — odparła przez łzy.