Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/108

łaskaw, że matka tego nie dożyła! Na moją głową spadło — a teraz...
 Wstrząsnął się — patrzał ponuro na drogę.
 Zwrócili między osądy szlacheckie. Ludzie już wiedzieli, bo spoglądano za nimi i szeptano.
 Na ganku spotkała ich panna Teofila.
 — No i co? — spytał Kałaur.
 Nie słuchał odpowiedzi, nie rozumiał. Rzucił lejce parobkowi i wszedł za lekarzem.
 W pokoju panny Teofili, na łóżku, leżała Magda nieruchoma — nad nią stała stara Sobolska z gromnicą — kilka jeszcze kobiet patrzało ciekawie i frasobliwie — rozstąpiły się przed doktorem. Ten przechodząc, bez ceremonii gromnicę zdmuchnął i rzekł ostro:
 — Proszę się usunąć — wszyscy obcy!
 I pochylił się nad leżącą.
 Kobiety wyniosły się prędko. Kałaur stanął pod ścianą — bez tchu patrzał w twarz doktora.
 — Lodu! — Ten krótko rozkazał.
 Stary wyszedł do kuchni — zawołał parobka.
 — Duchem do dworu. Masz rubla! Lodu kubeł przynieś. Żywo!
 Gdy wrócił, doktor odchodził od łóżka.
 — Zabiłem? — spytał go ponuro.
 — Jeszcze żyje. Nie trzeba tracić nadzieji! Ale uderzenie ciężkie — mózg wstrząśnięty. — Skrzywił się.
 — Papieru i pióra proszę — i natychmiast do apteki niech pan pośle.
 Przyniesiono mu żądane przedmioty — napisał.
 Potem rozejrzał się po izbie i spostrzegł dziecko. Leżało cichutko przy piecu, obudzone — cier-