Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/11

 Gospodarz domu, pan Bielak, podawał doktorowi wodę, którą zlewano głowę trupiobladą, z nieznaczna sinością na lewej skroni.
 — Jakże? Żyje? Zemdlał — spytał stanowy.
 Doktor powstał i skrzywił się.
 — Trup! — mruknął, ścierając ręce serwetą.
 — A gdzie zabójca?
 Zwrócili się wszyscy. Bielak usunął stół i wtedy ujrzano, że na kanapie za nim leżał też człowiek, jakby martwy.
 Leżał na wznak, z odrzuconemi ramiony, zęby miał kurczowo zaciśnięte, oczy zamknięte.
 Doktor dotknął twarzy, poruszył go, wtedy osunęła się prawa ręka i upadło z niej coś na ziemię.
 — Pijany! — śpi! — rzekł doktor, a stanowy podniósł z ziemi żelazny „kąstet“.
 — Tem go machnął! — rzekł.
 — A, tem! — odparł lekarz. — Trafił w samą skroń. — Jak na pijanego — świetna precyzya!
 — No, niech śpi. Nic z niego dziś nie dobędziemy.
 — Panie, czy mogę zwłoki stąd zabrać? — spytała młoda dziewczyna, dziwnym jakimś, twardym głosem.
 — Jeszcze nie! Po spisaniu protokołu.
 Oprzątnięto stół, i pisarz zabrał się do swej czynności. Bielak opowiedział całe zajście.
 Wieczorem, o godzinie ósmej przyszedł do niego kontroler Henryk Jasiński na karty — czekali na partnera Sopóckę do dziesiątej — zamiast tegoż, zjawił się nadleśny Wiktor Szczepański, w interesie służbowym, meldując o schwytaniu kłusownika Seredy, którego strzelbę, po uporczywym boju, chciał