Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/132

potem, począł się do drogi zbierać. Dokąd? nikomu nie powiadał — tylko na wyjezdnem, Magdzie roboty gospodarskie zadysponował — na wózek siadł i kazał parobkowi jechać do miasteczka — stamtąd konie odesłał — i nie było go dni dziesięć. Zachodzjli w głowę wszyscy, gawęd i przypuszczeń było bez liku, gdy wrócił pewnego wieczora żydowską furą z miasteczka, kumoszki opadły pannę Teofilę.
 Ale stara była obrażona i zła.
 — Co się mnie pytacie. Przedemną sekreta i potajności się tu knują. Magda może i wie, ale nie raczy słowa rzec. Jej pytajcie!
 Ale i Magda nic nie wiedziała. Zawołał ją Kałaur, gdy przyjechał, ale tylko o gospodarstwo i bydło się spytał — potem o dziecko — wreszcie jeść zażądał — i zdrożony — spać legł.
 Po kilku dniach dopiero, gdy sam był z córką, znienacka rzekł:
 — Żyje Szczepański.
 Zachwiała się, jakby ją piorun ogłuszył, i patrzała nań — tchu pozbawiona.
 — Byliście w Oranach! — wyjąkała wreszcie.
 — Pocom tam miał jeździć. W powiecie się dowiedziałem, gdzie on siedzi.
 — I widzieliście go? O Jezu!
 Nie śmiała pytać, tylko wpatrywała się w niego.
 — Widziałem. Żyje — jako tam żyć można.
 — Powiedzieliście o Jaśku?
 — Nie. Poco? Napraszać mu się, czy wymawiać! Powiedziałem ino: Magda, co u was służyła, przysyła wam sto rubli — za ową chudobę waszą — i kazała wam powiedzieć, byście o papiery byli spo-