Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/141

 — Pójdę boso! Podeszwy się nie zedrą! — odparła.
 — Juści, że nie, ale się pokrwawią na grudzie. Mam trzy pary — dam ci jedną. Mnie już niedaleka droga.
 — Ty tutejsza?
 — Byłam tutejsza. Teraz cały świat mój! Zimą starcuję. Latem w swoje strony wracam. Z Kijowa idę. Na wieczór będę już w swej budzie. Chcesz? Pójdziemy razem.
 — Sama mieszkasz?
 — Sama — w dworskiei budzie po smolarni. Pan mi pozwolił tam wieku dożyć — i zimować wolno, ale nie mam mocy drew się postarać — więc ino tam latuję i pni pszczelich doglądam — pańskich, jesienią miód i wosk odniosę — i na żebry idę. Już tak lat dziesięć, jak mnie mężowscy bracia z chaty i gospodarstwa wygnali Wiek zbyłam na swojem, ano, dziad pomarł, a dzieci Bóg nie dał, trza było ustąpić! Oj dolo, dolo!
 Pokiwała głową, stęknęła i zapadła w rozmyślanie, w rękach kołysząc usypiające dziecko.
 Potem nagle głowę podniosła i szepnęła prosząco:
 — Chodź ze mną! Boją się mnie ludzie, ale nie będzie ci krzywda.
 — Pójdę! — odparła Magda.
 — To i chodźmy. We dwie bezpiecznie, a prędko świt wstanie. Ozuj się — taj ruszamy.
 Lękała się, by kobiecie rozmysł nie przyszedł, by kto nie wszedł rano i rzekł słowo. Naganiała do drogi i po chwili wyszły. Stara nie oddała dziecka,