Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/144

chodzić o parę wiorst, i nosić ją na plecach w płachcie, przytem przyszły parodniowe szarugi i słoty.
 Ale po tygodniu błysnęło słońce, i wiatr powiat południowy, i zapachniały nabrzękłe brzozowe pąki, i zabielały zarośla od pierwszego kwiecia — i z szarych pni wyległy raz pierwszy szare ćmy pszczół na wiosenny oblot.
 Baba uzbrojona w próchno tlące — obejrzała wszystkie ule, Magda rąbała dzień cały drwa i układała z nich porządny stos.
 — Poco tyle! — jęła ją stara gderać.
 — Zapas nie szkodzi. Przyjdzie inna robota, nie będzie czasu o opale myśleć.
 — Robota! Poco robić! — ruszyła ramionami baba.
 — Jakże żyć bez roboty. Toć jeść trzeba!
 — Uzbierałam sporo na zimę. Jak sakwy się wypróżnią — przyniosę co trzeba — albo i ludzie sami do mnie przyniosą. Oj, nie głupia ja już harować — ludzie nauczyli inaczej żyć.
 Zaśmiała się dziwnie, i Magda raz pierwszy zauważyła, jakie miała zacięte, złe usta, jakie kolące, zimne spojrzenie i jakiś niewytłómaczony lęk ją ogarnął.
 Nieśmiało zauważyła:
 — Nie godzi mi się młodej wam ciężarem być. Jeśli zostanę, to choć kęs tej dobrej ziemi za smolarnią skopię — posadzę trochę kartofli — zasieję nieco lnu. Próżnować nie potrafię — raczej do ludzi na służbę pójdę — za chleb tylko.
 — Już ci nie bronię robić ani sadzić. Kartofli i lnu przyniosę! Wiadomo, troje nas teraz. Ja też myślę — że dla dziecka mleko będzie potrzebne — o krowę trzeba się będzie postarać.