Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/151

dam, bo niema czem żywić, ale od lnu żadna baba nie odejdzie — to wiadomo!
 Magda wyniosła mleko i chleb, stawiając na ławce, czystem płótnem zasłanej. Pan pił wprost z dzbanka, rozpytywał babę o pszczoły — i rad, uśmiechem podziękował, gdy Magda przyniosła dla zmęczonego wyżła misę mleka z chlebem.
 — Tu blizko cietrzewi nie spotykacie? — spytał.
 — W łogu, het, codzień żerują trzy stada, w jagodnikach! — odparła Magda. — Jest sztuk trzydzieści.
 — Doprawdy — a ja ledwie od rana jedno stado spotkałem. Dawnoście te widzieli?
 — Dziś rano — i codzień.
 — Hm — to może ja tu u was zanocuję, a jutro po rosie tamtędy pójdę. Zaprowadzicie mnie, młodyco.
 — To może pan i kozy chce zobaczyć. Jest pięć sztuk w gromadce. Dwie stare, kozioł, i małych troje.
 — Oho — to wy lepiej od gajowego zwierzynę znacie.
 I kozy obiecujecie pokazać? Cóż one — na sznurku?
 Zaśmiała się Magda.
 — Na sól przyhołubiłam.
 — Skądże to umiecie robić?
 Kobieta poczerwieniała.
 — Mój leśniczym był, i zwierza miłował! — odparła.
 W borze żylim — borowe ludzie!
 — Kiedyż on wróci? Wy nie tutejsi?