Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/16

czy — nad stosem papierów, i zmierzył wchodzącego badawczem spojrzeniem.
 Ten się o ścianę oparł, i czekał, wciąż ciężko dysząc.
 Pisarz przygotował papiery, i zaczęły się stereotypowe pytania:
 — Imię i nazwisko? Wiek? Wyznanie?
 — Wiktor Szczepański. Trzydzieści lat. Katolik.
 — Imię ojca — szepnął pisarz.
 — Imię ojca? — powtórzył sędzia.
 Sekunda jakby namysłu.
 — Michał!
 — Żyją rodzice?
 — Nie.
 — Skąd rodem? Jakiego stanu?
 — Szlachcic, Witebskiej gubernii.
 — Żonaty?
 — Nie.
 Był to zwykły wstęp. Pytania i odpowiedzi następowały szybko i lakonicznie, i w miarę na twarz winowajcy powracał spokój i panowanie nad sobą.
 Przestał drżeć, i wyprostował się, patrzał, ponad głowy ludzkie w okno.
 — Jesteście oskarżeni o zabicie Henryka Jasińskiego uderzeniem tego oto kastetu w skroń.
 Spojrzał na stół, chwilę milczał.
 — Może być! Pijany byłem! Nie pamiętam! — rzekł wreszcie.
 — Czy Jasiński was obraził?
 — Nie pamiętam!
 — Jakież były między wami stosunki?
 — Żadne prawie.
 — Był waszym przełożonym?