Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/165

twą taką wierność i pamięć — o tych papierach — a nic nie mogę.
 — Możecie panie! — szepnęła nieśmiało.
 — Co? Powiedz!
 — One szatki odemnie przyjmijcie, com dla was przygotowała. Jam wasze nosiła wtedy — i wasz chleb jadła. Niteczki jednej nie wyciągnęłam z kądzieli, bez pomyślenia o niedoli waszej, i onej radości, że gdy wasz termin ubiegnie, zrzucicie więzienne łaty — i te swoje włożycie. I ot myślenie moje — na co zeszło!
 Zdławiły ją łzy i żałość, odwróciła się do okna.
 — Bym wiedział, jak myślisz, toćbym cię nie uraził odmową. Dziękuję ci za dar i wezmę. Wybacz! Z takiego ja piekła wracam, że już nic dobrego nie rozumiem nawet. Pięć lat też minęło — inaczej cię zostawiłem — inaczej znalazłem. Kiedyś na mojej opiece byłaś — a teraz ja na twojej. Takiemu jak ja zadłużać się już nie wolno — bo nie wypłacę.
 — Na zgubę idziecie, ja to rozumiem. Tak czuję — że gdy przestąpicie tę furtkę naszą — już was moje oczy więcej nie zobaczą. O Jezu! O Jezu! Ostańcie jeszcze krzynę — zabawcie jeszcze trochę!
 — Pięć lat ja dnie rachował, wyglądając tej chwili. — Dwa tygodnie tu bawię — czas iść. Ty zostaniesz u ojca?
 — Nie.
 — Tak go samego porzucisz? Mówił mi, że za mąż wyjść możesz — dla starego i dla dziecka powinnać to zrobić. Toć byt tu masz i żywot spokojny. Zastanowić się powinnaś.
 — Wy idziecie na zgubę — nie mówię wam — nie idźcie, nie raję wam bytu, ni ożenku. Także