Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/166

i moja dola przedemną prosta — choć ludziom dziwna. Jak ojciec mówi — dla was przyszłam tu tylko. Nie chcę dostatków — ni ślubować będę komu kłamliwie, a dziecku memu dam zdrową duszę i moc do pracy — to mu więcej nic nie trzeba.
 Tu ją nagle znowu żal ogarnął, rzucił się łzami do oczu, prośbą nieśmiałą na usta.
 — Jeszczebym was o coś prosiła — ino nie śmiem, ino się boję. Łaskę mi już ostatnią uczyńcie!
 — Mów śmiało. Nic ci nie odmówię — odparł, kładąc jej rękę na głowie, tak poruszony, że aż mu głos się zmienił.
 A ona, prędko dysząc i jąkając się, wyszeptała:
 — Wstąpcie po drodze, do mojej budy, choć na godzinkę — usiądźcie na ławie, kęs chleba weźcie i Jaśkowi na głowie rękę połóżcie — ot, jako mnie.
 Szczepański żachnął się.
 — Magda — czyj ten Jasiek? Musisz mi wyznać!
 Zdało się przez sekundę, że powie, ale wnet zacięła się — usunęła o krok i rzekła twardo:
 — Mój ci jest. Pokotynki!
 — To dobrze. Pójdę z tobą! — odparł z głębokiem odetchnieniem. Więcej nic nie chcesz?
 — Nic, panie. Nadto i tak łaski waszej.
 — Nie mów tak. Dłużny ci zostanę i zapłacić nie zdołam.
 — Tak wam się widzi, a mnie się zda, żeście mi tyle dali, że świat cały by tego nie zdzierżał.
 Ruszył ramionami i ręką machnął.
 — Jutro pójdę! — rzucił — i wyszedł.
 A Magda wysunęła się cichutko do sadu, i tam skulona pod ścianą domu, z głową w dłoniach