Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/167

przesiedziała długie godziny, wstrząsana dreszczem i rozpacznem łkaniem.
 Kałaur mało spał tej nocy. Słyszał, jak Szczepański wrócił i położył się — słyszał, że i on nie spał — ledwie doczekał się świtu i poszedł do Magdy. Już ją zastał w kuchni przy robocie i spytał niecierpliwie:
 — No, i coście gadali do północka? Zostaje? Bierze cię?
 — Dziś już całkiem odejdzie! — odparła bezdźwięcznie.
 — Jakże to? Nie chce się z tobą ożenić?
 — Ja nie chcę.
 — No to ja ci każę teraz. Cóż to! Cierpiałem dosyć. Przebaczyłem ci wszystko, ale teraz basta. Ja się z nim sam rozmówię stanowczo.
 — I co mu ojciec powie? Ze dziecko jego — a ja powiem, że nie. Bo go więzić i niewolić nie chcę — bom nie żona dla niego, bo on żyć nie chce, ani z jednej turmy w drugą iść. Pytał mnie, czyje dziecko, z lękiem, że mu odpowiem, że jego. Wtedyby gwałt sobie zadał, i mnie i sobie jak łańcuch u szyi zaciągnął — albo jak stryczek. Niech idzie, niech go oczy moje nie widzą żywym, ale niech nie patrzą na jego mękę. Chce pomsty — niech ją bierze — temci żyje. Ojciec jak słowo rzeknie, to ja, ot poprzysięgnę, że Jaśkowy ojciec był karczemny pijak — a on mi uwierzy, bo zna jakem żyła i czem byłam. Milczcie tedy, tatku, jako ja milczę.
 — Ale ty do mnie wrócisz?
 — Nie.
 — Tedy milczeć nie będę — warknął stary zawzięcie.