Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/173

 Szczepański był bardzo blady, oczu z dziecka nie spuszczał, potem pochylił się doń bez słowa i wgłowę pocałował. A chłopak spostrzegł wreszcie Łyskę i rzekł:
 — Że też on pana nie kąsa i nie szczeka. Dlaczego, mamo?
 — Bo rozumniejszy od ciebie — odparła. — Dlaczegoś pana w rękę nie pocałował?
 — O — zapomniałem! — zawołał żywo i pogarnął się serdecznie do rąk Szczepańskiego, i znowu do matki się zwrócił i przytulił. — Chodźcie prędzej. Zobaczycie króliki. Dwoje białych — i czerwone mają oczy.
 — Poczekaj. Jeszcze jeden pan przyjedzie.
 — Z koniem! O! to ja na konia siądę! Gdzie ten pan? Taki jak ten?
 — Zobaczysz. Tamtego też w rękę pocałuj. Ot — idź przodem z Łyską — spotkamy go w gąszczu.
 — Ale — tom ja i Łyski nie przywitał. I on jeszcze królików nie widział tych, małych.
 I rzucił się psa obejmować, pieścić, a zwierzę lizało go po twarzy, witało po swojemu, aż obadwa wpadli w okropną uciechę i popędzili naprzód. A tuż wynurzył się łeb siwej i rozległ się głos Kałaura:
 — Jasiek!
 I już był chłopak w objęciach starego.
 Ale się wydzierał do konia, nieprzytomny z tego mnóstwa wrażeń.
 — Pojadę na prawdziwym koniu. Niech mnie pan wsadzi — nie spadnę. Koń się nie będzie na mnie gniewać!
 Kałaur wsadził go na grzbiet siwej, ramieniem przytrzymywał, a twarz miał rozpromienioną, i tak