Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/191

jam chwilami zapominał o przeszłości. Wtem pewnego dnia weszła do chaty Bielakowa. Nie pamiętałem, czym ją widział parę razy — zdumiałem! Była jakby nieprzytomna.
 — U pana Jasińska z moim mężem schadzki miewają! — powiada. — Pan im służy — więc pan nie wie, kto Bielak, albo pan potwór gorszy od niego. Kochanka swojej matki pan osłania — jej kata i mordercę. A więc ja się za nią zemszczę i za siebie. Mam dowody na wszystko — do sądu je zaniosę — niech ginie — ja już milczeć nie będę.
 Jak oszalała dobyła z za stanika te listy i rzuciła mi je.
 — Czytaj pan, będziesz wiedział, komu służysz! Odkradłam je dla pana — odkradłam i dla Jasińskiego dowody złodziejskie, bierzcie go — niech ginie, niech przepada, jakem ja za nim zginęła i przepadła.
 Gadała coś jeszcze — była, czy nie była — już nie wiem — jam listy tylko widział — mojej matki były — mojej matki! Dla niego poświęciła duszę i ciało, ojca, mnie, wreszcie życie. A on żyje i ja żyję — i może tak być!
 Zerwał się i ramiona przed siebie wyciągnął, aż zatrzeszczały stawy, a potem za głowę się porwał i zwalił na ławę — wyjąc jak zwierz.
 Kałaur się też zerwał i krzyknął:
 — Coście za człowiek, żeście mu wnętrzności nie wypruli; kijem nie ubili — jak psa!
 — Bo nie mógł — wskroś matki nie mógł! — rzekła Magda.
 Szczepański poderwał głowę — spojrzał na nią.
 — Czytałaś ty w duszy mojej, kobieto?
 — Ino ją miłuję, panie! — odparła cicho. —