Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/196

 — Miesięczno i ciepło. Cudnie się zboża zarunią. Już drugie kury, trzeba spocząć starym kościom.
 Rozebrał się, pacierze szepcąc, i legł na ławie.
 Szczepański nieporuszony siedział. Uciszało się w nim, ustępowało drżenie, oddech stawał się wolniejszym, rysy się rozprężały — w półsen zapadł, w rozmarzenie, w spokój.
 Wtem w alkierzu Jasiek się snać przebudził, bo senny, cienki głosik zawołał:
 — Mamo!
 Szczepański oczy na te drzwi podniósł i słuchał.
 Coś się poruszyło, dzieciak o coś pytał, szept mu odpowiedział, potem szmer pocałunku i znowu cisza, przerywana skrzypieniem świerszczów...
 Lampa poczęła dogasać i pryskać — cienie się kładły na izbę. Cichutko rozwarły się drzwi alkierza. Magda weszła, zbliżyła się do siedzącego i, jak niegdyś w orańskiej leśniczówce, u kolan jego przyklękła, mówiąc cicho:
 — Rozzuję was, panie, spocznijcie, zaśnijcie. A możeście spragnieni? Kwas jest świeży!
 — Daj pić! — odparł.
 Przyniosła dzbanek z komory. Pił chciwie, długo.
 — Może wam lampę dolać? — spytała znowu.
 — Nie. Miesiąc świeci. Siądź tu — na ławie.
 Usłuchała i miesiąc na lica jej padł pobladłe, smutne, ale już spokojne.
 — Dzieciak nie śpi. Rozbudził się?
 — Już zasnął. Zbudził się — bo sobie króliki przypomniał. Uspokoiłam, żeście nakarmili.
 — Cóż rzekł?
 — Daj Boże zdrowie, tatce — pójdę mu podziękować.