Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/197

 — Nie puściłaś? Czemu?
 — Poco ma do was przywykać? Potem, jak go pocieszę? Zasnął, niech zapomni!
 — Magdo! — rzekł, spojrzał na nią i urwał.
 A potem znowu:
 — Pocom ja tobie — wam. Ja już nie żywy, nie człowiek. — Ja jak spróchniałe drzewo, w którem tylko gady i robactwo żyje i mnoży się. Nie może być — bym komu miły mógł być, komu potrzebny — dobry. Litujecie się nademną — a i tego nie warto.
 Kobieta milczała, tylko jej usta drżały.
 — Teraz, gdy wiecie wszystko, a chcecie pomimo to — bym ślub z tobą wziął — dla dziecka to rzeknij! Co wolisz — samotny wstyd — czy hańbę mego nazwiska?
 — Lekko nie obiecujcie, panie. Byście to uczynili — łańcuch ukujecie. Zali myślicie, że ja wtedy zostanę, gdy wy na śmierć i zagubę pójdziecie?
 — Magdo — miłujesz ty mnie jeszcze, po wszystkiem coś słyszała? — rzekł głucho, rękę kładąc na jej głowie.
 Podniosła nań swe głębokie źrenice, łez i ognia pełne, bólem rozszerzone.
 — Nie wiem, panie, nie rozeznaję — co wy, a co ja! — odparła.
 — Tyle co Jaśka mnie miłujesz?
 — Czy wy nie jedno?
 — Prawda. Jam też taki słaby — taki słaby.
 Położył głowę na jej ramieniu, śmiertelnie znużony. Milczeli tak, głowa przy głowie.
 — Powiedz co? — szepnął.
 A ona, cicho, łagodnym szeptem poczęła mówić: