Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/22

 — Jakto? Od kogo?
 — Ano, od mego pana.
 — Bił ciebie?
 — Któż miał bić?
 — Jeśli się źle z tobą obchodził, dlaczegoś nie odeszła?
 Kobieta popatrzyła chwilkę na niego, oczy jej się zmieniły, poruszyła ustami, ale nic nie rzekła, tylko wzruszyła ramionami.
 — Opowiedz wczorajszy dzień. Czy Szczepański odgrażał się tymi czasy na Jasińskiego?
 — Za co miął się odgrażać? Raniutko poszedł w las tropić Seredę, i tyłem go widziała.
 — Mówił co z tobą wychodząc?
 — Kazał drew przywieźć i zemleć żyta na chleb. Zaraz też klacz zaprzęgłam i pojechałam w las. Wróciłam nad wieczorem, bo trzeba było susz ściągać i ładować na furę. Wieczorem w żarnach mełłam, jak przykazał, i z wieczerzą czekałam. Tak-ci noc zeszła. Świtaniem pan Bielak konno przyjechał.
 — Pan Bielak? — zdziwił się sędzia.
 — On sam — i powiada: Szczepański dziś w nocy po pijanemu zabił Jasińskiego, już tu nie wróci. Zabieraj co twoje, i idź precz, bo tu zjedzie zaraz Nowicki, żeby ciebie tu nie było do wieczora. Powiadam, mojego tu nic niema, ale jest mego pana, a ja mu służę, i pilnować będę. Czy on zabił, czy nie, ja jego sługa, a to jego dobro. Wyłajał mnie, i pojechał.
 — I nie dowiadywałaś się, co się dzieje z tym twoim panem?
 — Co się miałam dowiadywać. Zabił, pójdzie w katorgę.