Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/23

 — Ona wolała okraść go tymczasem! — dorzucił stanowy. — Opustoszyła kwaterę, ni odzieży, ni bielizny już nie było w kufrze, jakem go odbił.
 Kobieta milczała chwilę, wreszcie podniosła oczy.
 — Czyjaż to odzież? Wasza? Niech on powie, co z jego dobrem zrobić. Pokotynce nic nie trzeba, nie ukradła nigdy nic. Wy sami wiecie. Zajawił kto na mnie do policyi choć raz kradzież?
 — Nu, będziesz się ty jeszcze o swój honor ujmować, ty, ścierko!
 Krew buchnęła do twarzy kobiety, zadrżała całem ciałem, otuliła się szczelniej chustą, nasunęła ją na twarz.
 — Umiesz pisać?
 — Nie! — odparła głucho.
 — No, to idź!
 — Dokąd?
 — Gdzie chcesz.
 — To mnie nie zamkną z nim?
 — Nie! Wynoś się!
 — Toć go wam nie wykradnę. Muszę go spytać, co każe robić ze swem dobrem. Ja-ż sługa.
 — Nie twoja rzecz! Marsz!
 Uradnik ją wypchnął. Znalazła się na uliczce. Ludzi się snuło dosyć, gapiło się, lub czekało na ganku, wezwanych jako świadków. Obstąpili wnet kobietę, znali ją wszyscy i zaczęli rozpytywać.
 — Nie zamknęli ciebie? No, co teraz ze sobą zrobisz? Gdzie się podzieniesz? Już Nowicki do leśniczówki pojechał! Siedm fur rzeczy powiózł. No — gdzie ty pójdziesz?
 Pokotynka słuchała tego obojętnie, zapatrzona