Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/25

oznajmił, że rano go poprowadzą do powiatowego więzienia — i wyszedł. Więźniowi wszystko było obojętne wobec szalonego bólu głowy i nudności. Chwilami jęczał głucho, to zapadał w omdlenie, czuł, że umiera — i odzyskiwał przytomność, z rozpaczą, że jeszcze cierpi. Nareszcie porwały go straszne wymioty, i po nich tak osłabł, że leżał jak martwy. Ocuciło go wrażenie ciepła, i łyk zimnej wody. Poczuł, że już nie deskę ma pod głową, ale futro kożucha, i że z tą wodą połkniętą życie mu wraca. Otworzył oczy.
 W latarce na ziemi tlała łojówka — nad nim klęczała Pokotynka.
 — Daj jeszcze wody! — szepnął.
 — Może wódki? — spytała.
 Wzdrygnął się.
 — Otruli mnie wódką. Do ust nie wezmę więcej.
 — Herbatę mam ciepłą w butelce.
 — To daj.
 — Podnieście się trochę.
 Dźwignął się. Otuliła go swą chustką, podparła ramieniem, i poiła, zapatrzona w niego.
 — Jak cię puścili? — spytał.
 — Zapłaciłam.
 — Skąd miałaś pieniądze? — rzucił ostro.
 — Wasze wzięłam ze skrzyni.
 — A papiery?
 — Schowałam.
 — Dobrze?
 — Niech znajdą. Czy wam przynieść?
 — Po co? Ja już człowiek umarły.
 Kobieta zapłakała.