Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/26

 — Czego plączesz? — mruknął. — Sprzedaj, co jest — i weź pieniądze sobie. Mnie nic nie trzeba.
 — Pójdą za wami!
 — Ani mi się waż! Pocoś tam potrzebna. Psa mi dopilnuj — pamiętaj. Zbierzesz może dwieście rubli — starczy ci na kilka lat.
 Patrzyła nań uparcie, z jakąś tępą rozpaczą.
 — I grosza nie wezmę! — rzekła wreszcie. — Sprzedam i pieniądze wam do ostrogu przyniosę. Mnie one niepotrzebne.
 — Milcz, kiedy, ci mówię, to słuchaj. Nie potrzebne ci pieniądze — co będziesz robić? Znowu się poniewierać! Ubiję i ciebie!
 Potrząsnął ją brutalnie za ramię, nie broniła się, schyliła głowę.
 — Ubijcie — macie prawo! — szepnęła przez łzy.
 Spojrzał na nią, zmieniła mu się twarz.
 — Nie płacz-że — mruknął. — Potem się zaniepokoił znowu, i spytał:
 — Dobrześ schowała papiery?
 — Bądźcie spokojni. A wiecie, że Bielak był dziś o świcie — i chciał je dostać. Mówił, że wyście go po nie przysłali — obces do kufra lazł.
 — Powiedziałaś to na śledztwie?
 — Nie.
 — Czemu?
 — Albo ja wiem. Jak Bielak ich chciał, to możeby i sędzia chciał zobaczyć. Wasze dobro chowałam i zataiłam. A słyszałam jakeście rzekli, że do winy się przyznajecie — więc poco plątać Bielaka i papiery, żeby was więcej dręczyli. Powiedziałam, że Bielak był i kazał mi ze straży się wynosić, boć to się nie utai.