Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/27

 Szczepański się zamyślił.
 — On cię jeszcze napastować będzie o te papiery.
 — Powiesz, żeś mnie oddała, i zejdź mu z oczu.
 — On mnie nie ubije, jak Jasińskiego ubił! — wybuchnęła dzikim szeptem.
 Zerwał się wściekły.
 — Ty głupia, co prawisz! Ja ci zapowiadam, że jeśli słowo piśniesz żywej duszy o tem, co ci po durnym łbie się plącze — to ja ci zaprzysięgam, żp żywa z moich rąk nie wyjdziesz.
 Ale Pokotynka nie zlękła się. Patrzała w jego dziko błyskające oczy, i jej źrenice poczęły się złowieszczo palić.
 — Ja wasz pies i własność. Chcecie w katorgę iść — to widać tak trzeba. Nie rzekłam nic i nie rzeknę — pójdziecie — i ja precz pójdę — w świat. Dajecie mi psa i papiery — to wam dochowam. Ale co wiem — to wiem — wiele wiem!
 — Co wiesz? Gadaj! — warknął.
 — To, co i wy.
 Rzucił się ku niej, i zdławił za gardło.
 — Czytałaś, bestyo, papiery. Ostatnia twoja godzina!
 Potrząsnął głową, upadła na wznak. Poczęła się bronić rozpacznie. Dławił ją, oszalały.
 Możeby zabił, ale wpadł do aresztu chłop wartownik, i porwał Szczepańskiego za ramiona, odciągnął, szamotał się z nim — rzuciwszy kobiecie:
 — Idź won! Zarobiłaś. Bodaj cię choroba!
 Towarzysz jego ukazał się z kijem, i wypędził — potem zabrali wódkę, którą przyniosła — zagasili łojówkę — wyszli, i zaryglowali drzwi.