Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/34

 Płomień ogniska był całem oświetleniem izby, a w głowie jej było jeszcze wiele śmiertelnych mroków i chorobliwych poczwar maligny.
 Człowiek karmił psa — i ona poczuła głód.
 — Oj — jeść trochę! — szepnęła.
 Człowiek się obejrzał i zerwał. Nie rzekł nic, tylko się uśmiechnął, zbliżył się do niej i rękę położył na głowie.
 — Może to być! Żyje! — szepnął z radosnem zdumieniem.
 — Gdzie ja? Kto wy? — spytała, budząc się eoraz bardziej.
 Zakrzątał się, przygrzał mleka i napoił ją.
 Zaraz potem zasnęła znowu i obudziła się nazajutrz zdrowa, głodna, słaba, ale przytomna.
 Przez tydzień tylko jadła, piła i spała, zupełnie niedołężna. Szczepański karmił ją i poił, jak dziecko, przynosił jej z miasteczka bułki, kupował mięso i wino, spełniał wszelkie posługi. Gdy się zwlekła z posłania, znalazła świeżą bieliznę i odzież — popalił jej łachmany i pościel, wychodząc na służbę zostawiał jej ugotowaną strawę w garnkach, a wracając, uśmiechał się, że wszystko spożyła.
 Mało co mówił zresztą. Poznała go, gdy zupełnie oprzytomniała, a na zapytanie, jak się tu znalazła, odpowiedział krótko:
 — Pies cię zwęszył w borze. Zabrałem. Tyfus miałaś.
 — I pan mnie zabrał! — szepnęła, głową trzęsąc.
 — Ładne dziwo! — zamruczał.
 — Jasiński psami szczuł. Już teraz wszystko pamiętam! Ja, Pokotynka, pan wie?
 — Wiem.