Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/37

 — Dobrze mi, byleby zdrowie! — odparła poważnie i zwróciła się do Szczepańskiego:
 — Obiadu pan jeszcze nie jadł. Można podać?
 — Potem! Psa nakarm przedewszystkiem.
 — Już śpi — syty.
 Wyszła i czekała w kuchni owego zawołania, po imieniu, a serce jej się tłukło, aż bolało.
 — Magda!
 Poskoczyła. Do nóg by mu runęła, ale nie śmiała, tylko patrzała nań przez łzy — jakby tem nazwaniem odkupił ją z niewoli — wrócił człowieczeństwo.
 — Herbaty nam podaj! — rozkazał.
 Późno w noc Bielak odjechał. Słychać było z kuchni, że się sprzeczali na rozstaniu, i siadając na koń rządca rzekł:
 — Pana obowiązek był sągi zrąbać i mnie zdać. Dalej ja nimi dysponuję. Rozumie pan. Ja tu gospodarz — a źle z tem panu — wolna droga do Mohilewa. Tam pana znają!
 Roześmiał się szyderczo, a Szczepański zmilkł, zawrócił do izby — i resztę nocy chodził z kąta w kąt, jak zwierz w klatce, a następnych dni parę nie tknął jadła, i nawet do psa nie zagadał.
 Kobieta śledziła go — ale nie śmiała zagadnąć.
 Wielkie śniegi spadły na ziemię, leśniczówka zasypana była — jeszcze bardziej od świata odcięta; obchód lasu mozolny był, ale Szczepański wychodził o świcie — wracał o zmroku.
 Trzeciego dnia odważyła się odezwać:
 — Bez strawy pan od środy!
 — Co tobie do tego. Psa nakarm! mruknął..
 — Ryby nawarzyłam! Chleb świeży! — rzekła.