Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/38

 — Sprzątaj i wynoś się do licha! — krzyknął.
 Zgarbiła się, zadygotała, ale nie spełniła rozkazu i po chwili poczęła znowu nieśmiało:
 — Pozwoli pan buty ściągnąć. Trzeci dzień ozuty!
 Spojrzał na nią ponuro.
 — Czegoś się do mnie dziś uczepiła!
 — Toć pan zachoruje z głodu i męki. Choć kubek mleka ciepłego proszę wypić! — błagała i łzy jej leciały z oczu.
 Patrzał na nią, patrzał, wreszcie rzekł:
 — A no — daj mleka!
 Wypił pierwszy kubek niechętnie, drugi już przegryzł chlebem, nie bronił jej ściągnąć przemokłe buty i zagadał do niej:
 — Pojedziesz jutro do dworu z workami po ordynaryą do prowentu. Nie zapomnij wziąść książki służbowej. Sanie ci rankiem narządzę.
 — Jużem narządziła. Może pan pozwoli wstąpić do miasteczka po naftę i sól?
 Wstał, otworzył kuferek, wydobył skórzany woreczek i dal jej rubla.
 — Dosyć ci będzie?
 — Wcale mi nie trzeba. Ryby dziś nałapałam cały kosz w przerębli. Kupię co potrzeba — i jeszcze parę złotych zostanie.
 — Ryba twoja, a rubla weź. Wódki mi też przywieź!
 Ucieszyła się widocznie.
 — To mi wolno rybę sprzedać dla siebie?
 — Głupiaś. Jeśli ci co trzeba, toć służysz tutaj. Możesz wziąść pensyą. Ile chcesz?
 — Oj, panie, długo mi jeszcze odsługiwać za