Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/39

pana dobro. Co mi trzeba? O Jezu! Żeby mnie pan nie wygonił.
 — Głupiaś. Prędzej ty uciekniesz z nudy, jak ja ciebie wygonię. I tak mnie dziwno, że tyle czasu siedzisz.
 — Tyle czasu! Żeby tak do śmierci tu być.
 — Dur na ciebie napadł! — ruszył ramionami.
 — Oj panie — a toć tu jak w raju.
 Popatrzał na nią, skuloną u komina. Wycierała tłuszczem buty.
 — Dobrze ci?
 — Tak dobrze, że i nie wypowiedzieć. Żeby ino pan nie wypędził.
 — Póki zechcesz — będziesz. Dajno jeszcze jeść!
 I zjadł za trzy dni, a potem spał jak kamień.
 Pokotynka zostawiła go śpiącego nazajutrz rano — i ruszyła raz pierwszy od jesieni między ludzi. Jechała saniami — jakby jaka pani — miała rybę na sprzedaż, pieniądze w węzełku, książkę służbową swego pana w zanadrzu, czuła się tak dumną, jak nigdy w życiu.
 Zajechała do Mejłacha, dała po gospodarsku torbę z obrokiem klaczy, nakryła ją derką, i rozpoczęła handel i targ. Zbiegło się kilka tuzinów żydziaków i gapiów na takie widowisko, ten i ów zaczepił po dawnemu kobietę i przekonał się, że pięść miała twardą — odmówiła nawet pogardliwie zaprosinom na poczęstunek do Zelmana, i propozycyom znanej faktorki Lejbowej — żeby przyjęła służbę u bogatego mieszczanina Szachny, który przed miesiącem owdowiał. Nie, nie chciała ni wódki, ni zabawy, ni perspektywy zamęźcia lub panowania