Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/40

u Szachny — chciała jak najprędzej wrócić „do siebie“.
 We dworze pisarz prowentowy, młody Szymański, począł z nią żarty stroić; zwlekał z wydaniem zboża, ciągnął ją do swej stancyi.
 — Jak będzie zboże na furze, to wstąpię! — obiecała.
 Ale gdy worki były pełne, zacięła klacz, i uciekła, i gnała z powrotem, śpiewając i śmiejąc się z uciechy.
 — Wróciłaś? — rzekł do niej Szczepański — gdy przyszedł o zmroku, i wstąpił wprost do kuchni.
 — Zaraz po południu. Byłabym wcześniej, ale we dworze Szymański mitrężył!
 — Myślałem, że do jutra nie wrócisz, albo i wcale nie. Co to? Lnu dostałaś? Poco?
 — Kupiłam za rybę. Prząść będę! — zaśmiała się raz pierwszy. Na drugą jesień swój będzie. Zagonów dziesięć posieję w ogrodzie. Na okolicę nie bywało lnu i płótna takiego, jak u nas.
 — Gdzieto? U was?
 — Oj daleko — u ojców. My szlachta w samodziałach tam chodzimy. Umiem i wełnianki tkać wzorzyste i kilimki. Zobaczy pan.
 — Toś ze szlachty? Rodzinę masz?
 — Jednam była u ojców. Jużci tam nie wrócę! Sposępniała, i dodała ciszej:
 — Jak tak daleko się odbijesz — to już nazad nie trafisz. Jużci i nie chcę wracać!
 Potrząsnęła głową, jakby odganiała myśli — i poczęła się krzątać u komina, a on się zadumał posępnie.
 Miała tedy Pokotynka len, i przędła go w nic