Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/42

 — Myślisz? Nie próbuj!
 Zapałały jej oczy i policzki nabiegły krwią.
 Odwróciła się, i wyszła prędko. Gdy mu podawała wieczerzę, jeszcze raz rzecz zagaił:
 — Słuchaj — ze mną nie żartuj! Nie chcę tobie nic złego zrobić — ale raczej, idź stąd precz — jakbyś miała moją złość poznać.
 — Alboż pan zły, dola pańska zła! — odparła. — O mnie niech się pan nie boi, nie zdradzi pana Łyska — ani ja. Jednakie my dwoje!
 Nadeszła wiosna. Pokotynka rzuciła się zajadle do roboty. Ogród był duży przy leśniczówce, ale go Szczepański nie uprawiał, bodiakami porósł. Kobieta wydarła go i wykarczowała, skopała i zasiała. Pracowała za dziesięciu, nie ludzkie, a olbrzymie miała siły. Zrywała się do roboty o szarym świcie, nie próżnowała nawet w święto. Szczepański patrzał na nią z podziwem.
 — I poco ty się tak zamęczasz? — spytał raz.
 — Oj, panie, mnie tak dobrze! — odparła, ocierając pot z czoła. — Nie milej wam teraz spojrzeć po zagrodzie?
 Obejrzała się wokoło. Szeroką obręczą osadę las czarny otaczał, droga szła pod chatą w głąb puszczy — a opodal struga się sączyła z gęstwiny w ługi Horyniowe — obrosła gęsto olszyną.
 — Cudnie tu — cicho! — Jużem obsiała wszystkie zagony — boć i wiosnę dał Bóg słodką i wesołą — śpiewająco robota szła.
 — Jutro niedziela. Pójdź do miasteczka, kup sobie przyodziewek, buty, zabaw się! Toć jak koń harujesz. Zmordowana być musisz do cna.
 — Mocy mi przybyło tylko! — zaśmiała się.