Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/44

 — Masz co złapanych?
 — Skąd? Chyba teraz pójdą!
 — To na jutrzejsze imieniny panny Jasińskiej taki gwałt — rzekł dozorca ze zjadliwym uśmiechem. — Smaruje ich Bielak miodem, a utopiłby w łyżce wody.
 Usiadł na ławce, obejrzał się.
 — Aleś pan sobie wypucował obejście! Aź pachnie, tak czysto i aligancko. A jużci warzywa to będą na pokaz, tak się biorą. Zundel rzeźnik gada, że ma pan jałówkę dwumiesięczną, za którą dawał piętnaście rubli. Chyba, łże.
 — Dawał ci? — spytał Szczepański Pokotynki.
 — Jużci. Jeszcze na Zwiastowanie. Teraz nieboga schudła, bo obsadzona.
 — Pokaż jąl Ja od zimy nawet do obory nie zaglądałem.
 Pokotynka skoczyła na podwórze i przyprowadziła cielaka, pasąc go po drodze chlebem i głaszcząc. Szło zwierzę za nią jak pies, a było istotnie na pokaz utrzymane.
 — Prosto lanszaft! — zdecydował zachwycony dozorca, a gdy kobieta zabrała je z powrotem do obórki, rzekł:
 — Jednakowoż osobliwość. Toć na żadnej służbie Pokotynka i miesiąca nie wytrwała. Albo ją wygonili, albo sama uciekła. Była ci i u nas dwa tygodnie, ale nie wytrzymała. A ot u pana się trzyma! Co ją pan płaci?
 — Nic. Siedzi z ochoty.
 Dozorca się roześmiał. Szczepański spojrzaj mu w oczy.
 — Nikt jej tu w borze nie sponiewierał, ani się