Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/46

wracała. Poznała go z daleka, przyśpieszyła kroku, i powitała radosnym uśmiechem.
 — Pan pewnie głodny. Zabawiłam bardzo duży czas.
 — Chciałem cię rzemieniem wygnać z szynku do domu.
 — Doprawdy! Oj — czemuż ja nie czekałam, głupia.
 — Czego?
 — Batoga pańskiego. Byłabym bezpieczna, że pan mnie do siebie goni, a nie rad się pozbyć.
 — Takci myślisz. Za cóżbym cię precz gonił. Gdzieżeś się włóczyła tyli czas?
 — Byłam we dworze. Skręt tam, muzyka, goście, pani Bielakowa swarzyła się z mężem o tę zwierzynę, gadali po francusku — ona potem krzyczała, że mnie psami poszczuje, on mi dał rubla, i kazał nieść raki i cietrzewie do panny Jasińskiej.
 — Pocoś brała rubla! — krzyknął.
 — Od Bielaka jabym wzięła? — żachnęła się. — I do Jasińskich nie poszłam — oddałam Stefanowi, furmanowi — on poniósł.
 — To dobrze!
 — W miasteczku, zda się, tylko moment bawiłam, a z dziesięciu rubli, to ot — tylko jedenaście złotych zostało.
 — Lejbowa cię nie zaczepiała?
 — Kogoby ona nie zaczepiała.
 — Do Jasińskiego?
 — Skąd pan wie? Ona nie mówiła wyraźnie, tylko chwaliła, że ma służbę lekką i wesołą, i pięćdziesiąt rubli dostać mogę.
 — Cóżeś rzekła?