Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/50

 Dźwignęła się z trudem, lecz zamiast narzekać, płakać, skarżyć się lub tłumaczyć, objęła jego nogi ramionami i przygarnęła doń twarz.
 — Oj, Bóg łaskaw, żeście jej nie ubili! — szepnęła.
 — Magda, wybacz. Pocoś mi na drodze stanęła.
 — Mieliście dla tej żydowicy w katorgę iść! Toć widziałam, że śmierć uczynicie.
 — Poco ona tu była? Coś z nią gadała? Namawiała cię na łajdactwo?
 — Nie, panie, targowała pierze?
 — Kłamiesz!
 — Wam, panie!
 — To czemuś słowa nie rzekła, dała się bić?
 — Wasza jestem, panie! Jeślibyście mnie ubili, niktby was o mnie nie trwożył. Niktby i nie troszczył gdziem się podziała! Żyję z waszej łaski — możecie ubić!
 — Co ci, kobieto! Za kogo mnie masz! Daruj!
 — Co, panie! Albo mnie bolało! Nie mówcie tak, bo mi wstyd!
 Wstała, i dysząc ciężko — zgarnęła włosy stargane.
 — Zaraz panu wieczerzę podam! — rzekła.
 Położył dłoń na jej ramieniu.
 — Magda, nie masz żalu do mnie? To nie może być. Toć musisz czuć żem cię ukrzywdził.
 — Oj panie — skroś moje miłowanie dla was nijaki żal nie dojdzie. Wszystko od was dobre. Warta ja co lepszego od was, jak razów?
 Ogarnął ją ramieniem ku sobie i spotkali się oczami.
 — Miłujesz mnie? — spytał głucho.