Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/52

 Około południa była z powrotem w leśniczówce. Nowicki już się rozlokował, ustawił swe graty. Przed domem — w błocie, na deszczu walały się ich sprzęty, zrzucone bezładnie.
 Poczęła swój ukochany len przedewszystkiem zbierać, gdy Nowicki ją spostrzegł, i wyszedł.
 — A ty tu czego, złodziejko! — krzyknął.
 — Swoje zabieram! — burknęła.
 — Twoje to! Czyś ty tego zbója żona, czy siostra! Won! Rzeczy dwór zatrzyma! Nie śmiej ruszyć!
 — A dworowi co do jego rzeczy. Zadłużył się wam, czy okradł. Jakiem prawem grabicie!
 — Ty milcz suko, bo cię nauczę! I won idź! Masz od niego kartkę, albo od pana Bielaka?
 — Nie mam, i nie potrzebuję. A dobra naszego w błocie nie zostawię, i wam nie podaruję.
 Na krzyk wyszli dwaj synowie Nowickiego i żoną — wszyscy z kijami.
 — Won idź, słyszysz. Idź do dworu z jego kartką, a nam przynieś rozkaz na piśmie od pana Bielaka. Inaczej nie damy ci nic tknąć.
 — To pan Bielak kazał wam sprzęty tłuc, i na kupę w błoto walić. Złodzieje wy sami i zbóje?
 — Wal ją! — krzyknęli synowie, podskakując.
 Wyrwała kół z płotu, oparła się plecami o furtkę — czekała napaści odważnie.
 Możeby i ubili ją, ale nadjechał chłop z furą, ten sam, który ją poprzedniego dnia pytał o klacz Szczepańskiego, i wmięszał się do sprawy.
 — Za co wy ją bijecie?
 Nowicki sapiąc ze złości, wyjaśnił.