Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/54

 — Czego chcesz?
 — Niech pan będzie łaskaw, pozwoli mi zabrać rzeczy mego pana. Na deszczu leżą — zmarnują się — kazał mi je sprzedać, i pieniądze sobie przynieść. On bez grosza — tam.
 Mówiła pokornie, prosząco. Popatrzał na nią z dziwnym uśmiechem.
 — No, wejdź — pogadamy! — rzekł.
 Byli sami w pokoju. Zajrzał przez drzwi, czy kto nie słucha.
 — No, bez grosza nie poszedł Musiały być pieniądze w kuferku, ktoregoś tak broniła.
 — Skąd, panie! Toć pensyi kwartalnej nawet jeszcze nie wziął.
 — Nie pamiętam! Pokaż służbową książkę.
 — Nie mam jej.
 — No to przynieś, zobaczę. Przecie nie mogłaś mu oddać tych papierów coś schowała przed policyą. Dobrześ zrobiła!
 — Nijakich papierów nie schowałam.
 — Nie udawaj. Toć Szczepański mi mówił, że u ciebie są. Widziałem go dziś rano. Prosił żeby ci oddać rzeczy, i pozwolić zabrać krowy i klacz — jak mi wręczysz te papiery Odwiozę mu je — jutro będę u niego w turmie. Znasz jego pismo.
 — Nie, panie.
 — Bo mi kartkę do ciebie zostawił!
 Wyszedł do drugiego pokoju i przyniósł jej kawałek papieru.
 Wzięła go do rąk, popatrzała.
 — Kiedy ja, panie, czytać nie umiem.
 — To ci przeczyłam: „Przykazuję Pokotynce