Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/59

 Przełknęła nieco strawy, i oddała psu, chleb schowała w zanadrze.
 — A gdzież zimował Łomaka, zbiegły? Pamiętasz?
 — Oho, Łomaka praktyk był — cztery razy z katorgi zbiegał. Każdy go się bał, i taił, i karmił, byle nie podpalił przez zemstę. Po chatach zimował, wielka sztuka, a jak policya coś zwęszyła i tropiła — siedział w młynie po Wieszańcu! Ty tam nawet nie trafisz.
 — Czemu nie. Można pobłynąć do Chlewców Brażeckich, a potem po kładkach dojść!
 — Głupiaś — połowy kładek już niema. Łoza się tam wzięła jak kołtun — ani szczeliny!
 — To co! Ale do Wieszańca nikt nie zagląda. Nie wiecie — stoi co jeszcze z młyna?
 — Pale jeszcze są. Okrutne tam się biorą okonie, ale rzadko kiedy dopłynąć można.
 Młyn zatonął — dach ino sterczy, a może i nie — nie byłem tam od wiosny. Chałupa stoi — kto ją ruszy — toć tego wisielca tamże i zakopali pod progiem.
 Pokotynka zadumała się. Rybak drwa rąbał — pies syty ułożył się do snu.
 — Pożyczcie mi waszej pławicy — ozwała się kobieta.
 — Weź. Mam trzy!
 — To mi ją sprzedajcie. Ile chcecie?
 — Za tę starą trzy ruble. Poco ci? Zaraz zamarzną rzeki.
 — Kupię u was siekierę, sagan, nożyk, worek kartofli — i popłynę do Chlewców. Tam zimą nikt nie zagląda.