Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/60

 — Śmierć do ciebie zajrzy — nie chybi! — zaśmiał się.
 — Ino mi ludzie nie naślijcie. Śmierć — bajki.
 — Głupiaś. Mnie co do ludzi! A trafisz do Chlewców po nocy?
 — Trzeba trafić!
 — Nu, to ja cię przeprowadzę do pół drogi. Zaraz chcesz?
 — A cóż, Na co czekać.
 Spojrzał na nią!
 — Taki — biednaś ty! — mruknął.
 Ruszyła ramionami.
 — Czego. Jak żyć człowiek chce — to widać nie biedny.
 — Mamci kilka rubli, schowane w lesie. Dziś po nie pójdę. Zawierzycie mi na mały czas — dam ile mam teraz.
 — Żebym syna miał, tobym ci go nie za*wierzył — ale na pieniądze ty nie złodziej. Odniesiesz — wiem.
 — Odniosę, jak trochę ucichnie. Teraz byle się przyczaić!
 — No, to się zbierajmy! Na rzece teraz ino topielce hulają. Nikogo nie spotkamy. Bierz z chaty co ci potrzeba.
 Poweselała Pokotynka. W dwa stare worki zładowała, co jej się zdało niezbędnem do zimowania i co rybak ocenił na sześć rubli. Oddała mu całą swą kasę — dodał jej jeszcze ogromny bochen chleba i duży pęk włókna konopnego.
 — Nici nakręcisz na siatkę — zda ci się wiosną — jeśli nie zdechniesz. Naści też krzesiwo i hubkę, bo zapałki ci zawilgną — no i jazda!