Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/63

cię, w Chlewicach ranka doczekam. Teraz byle się na płot nie nadziać, to żywi ostaniem.
 Ruszyli dalej; blżej było dla ramion i bezpieczniej na płytkich zalewach, tuż przy brzegu łozy i olchy muskały po twarzy, ale i zabłądzić łatwo było w tej siatce „prości“ i „rowców“.
 Z daleka Marek krzyknął.
 — Pilnuj się — „hat*.
 Przestała zupełnie wiosłować, skuliła się na dnie pławicy, zdając się na prąd. Łódka uderzyła o płot, zachybotała się, ale została na wodzie. Tedy Pokotynka się przeżegnała i trzymając się ręką płotu, popychała pławicę, szukając wrót. Łódka wpadła w tę gardziel wolnego prądu, wytrzymała falę.
 — Hop! żyjesz! — hukał kędyś Marek.
 — Jak szczupak wasza pławica!
 — To dziwo! Ale i ty do wody chytra! Nu, teraz pchaj śmiało. Już my jak w domu!
 Pokotynkę ogarnęła wielka radość. Poczęła śpiewać.
 — Durna ty! Pacierz byś zmówiła! — zgromił Marek.
 — Albo to nie pacierz — odparła wesoło. — Pośmiechuje Pan Bóg z uciechy, jak człowiek śpiewa. Mało On się jęków nasłucha, już Mu zbrzydły.
 — I czego ty się cieszysz, głupia.
 — A cóż! Fala mnie nie pożarła, od ludzi schowanam, wyście mnie poratowali, moc i zdrowie w sobie czuję. Mocniejszam nad Bielaka!
 — Przezimuj no, przezimuj, wtedy będziesz śpiewać, zobaczysz.
 — Dalibóg, przezimuję. Nijak mi nie straszno!