Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/66

ctwa też niema. Ciekawość, co zjesz jak się kartofle skończą.
 — Dopiero się zaczęły. Co mam przed cza’sem głowę łamać. Mnie bardziej troska, co będę robić. Len mi te hycle zagrabiły, bodaj ich Pan Bóg pokarał.
 — Dość ci będzie roboty łozy narąbać na opał. Toć dzień i noc trza palić, żeby nie skostnieć, a i światła tyle co z ognia.
 Pokotynka spojrzała w około — dym wisiał u strzechy, jak chmury błękitne.
 — Żeby kądziel, lubo byłoby siedzieć u ognia i dumać! — rzekła z westchnieniem.
 — O chłopcach i muzyce u Zelmana! — zaśmiał się.
 — Bodajby! Inna już dumka u mnie. Nić bym snuła i dnie rachowała, aż mój wróci, albo mi wieść da, kiedy go znajdę.
 — Ale — myśli o tobie Szczepański! Ślubował ci czy co! Ześlą go pewnie i przepadnie jak kamień w wodzie. Bardzoś mu potrzebna. Co ci się roi w owczej, babskiej głowie.
 Pokotynka nic nie rzekła. Nakarmiła psa, usłała mu przy ogniu posłanie i poczęła się ubierać w kożuch i trzewiki. Marek zapalił fajkę i nadsłuchiwał na deszcz.
 — Gdzie ty się wybierasz? — spytał zdziwiony.
 — A toć po moje pieniądze, schowane w puszczy. Może lada dzień zamarznąć, to się nie dobiorę.
 — Jakże dojedziesz teraz, na miasteczko?
 — Oho, nie głupiam. Popłynę do Brażek,