Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/67

stamtąd lasem pójdę, pławicę schowawszy w czeroty!
 — To trzy mile będzie chodu!
 — Będzie. Na noc nie wrócę.
 — Kamienna ty aba. Dalibóg;, żeby ciebie policya nie tropiła, cobym ciebie brał.
 — Ot, tobyście się dopiero oszukali. Możebym, u was była hultajka i latawica.
 — Oho, a bicz od czego! Nauczyłby robić! — zaśmiał się wstając i zbierając się do drogi.
 — Pies ci będzie zawadzał w drodze! — rzekł.
 — Ostawię go. Nie ruszy się z domu, jak mu kazać!
 Wyszli — i po chwili ruszyli każde w swoją, stronę.
 Marek, mijając niebezpieczne miejsca, które przebyli w nocy, głową kręcił z podziwu. Cud był, że nie utonęli. Niedaleko miasteczka obejrzał swe kosze na ryby i zabrał jeden na czółno. Mógł teraz spotkać ludzi, miał tłumaczenie skąd wracał. Ale na rzece było o tej porze roku pusto i głucho — mało kto trzymał jeszcze czółno na wodzie, lada dzień spodziewano się lodów.
 Rybak wrócił spokojnie do domu i przespał do wieczora. Zbudził go żyd o rybę na szabas.
 Marek miał ją w skrzyni na rzece, rozpoczął się targ i gawęda, i żyd rzekł wśród innych nowin:
 — Nie widzieliście Pokotynki?
 — Skąd? utopiła się?
 — Można za nią zarobić dwadzieścia pięć rubli.
 — Oho! Od kogo?