Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/68

 — A ot komisarz daje temu, co ją złapie i do policyi przyprowadzi. Ukradła mu jakieś papiery, i pieniądze, wczoraj, kiedy był na pogrzebie. Policya już przetrząsała całe miasteczko, zginęła bez śladu, szelma.
 Marek ramionami ruszył.
 — Nie widziałem jej i szukać nie będę. Ja nie ogar Bielaka.
 — Złapią ją i bez was. Tyle pieniędzy!
 Żyd rybę zabrał Marek ciekawy, co słychać, poszedł do Zelmana na piwo Szynk był pełny i opowiadano coraz to nowe historye o morderstwie Jasińskiego i o kradzieży Pokotynki.
 Kilku pijaków odgrażało się, że ją odszukają, inni ręczyli, że uciekła za Szczepańskim i tam ją policya weźmie, ogół przecie był życzliwie dla kobiety usposobiony i drwił z Bielaka i pogoni za jedną marną babą.
 Że ukradła, nikt się ni dziwił, ani jej miał za złe, bo mówili:
 — Jakimże prawem Bielak rzeczy Szczepańskiego i jej szmaty zagrabił. Toć trzy furgony pełne zabrali z leśniczówki i chudobę do dworu zapędzili. Do serca jej doszło! Onaż tam pracowała i harowała, a na zimę nagą i głodną wygonili.
 — Bo i prawda! — potwierdził Marek.
 — Chce się Bielakowi by baba zdechła z głodu, a przecie najmarniejszemu stworzeniu miło żyć. Albo to jeszcze prawda, że ona pieniędzy wzięła — widział to kto! Bielakowi człowieka żywcem zakopać — to zabawka. A taki pies będzie, kto tę babę wyda, połakomi się na te pieniądze, bo ona nikomu krzywdy, nie zrobiła.