Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/75

gła. Przytuliła się do ciepłego pieca i dzwoniła zębami.
 Postawił kaganek na okapie komina, okienko chaty zasunął deską — dobył z półki flaszkę i podał jej.
 — Na — wypij!
 Potrząsnęła głową.
 — Dajcie krzynę przełknąć barszczu. Bardzom głodna — wyjąkała.
 Odsunął piec, wydobył garnek i dał jej.
 — Masz krupnik. Gdzie ty przeżywasz? Byłem w Chlewcach, tom cię nie zastał.
 Jadła chwilę w milczeniu.
 — A pocoście mnie szukali? — spytała.
 — Jest na poczcie list do ciebie od Szczepańskiego.
 — Nie może być! — zawołała i poruszyła się jakby lecieć chciała po tę wieść, ale wnet się zastanowiła.
 — Łgarstwo! — >rzekła. — Wywabić mnie Bielak chce. Nie będzie on do mnie pisać, bo wie, że nie odczytam.
 — Może być! A wiesz, że dwadzieścia pięć rubli dostanie, kto cię odszuka.
 — Wiem. Przyniosłam je wam, żebyście stratni nie byli, a — przyjść musiałam.
 Mówiła z trudnością, tak była zdrożona i zziębła.
 — Głupiaś — nie wezmę twoich pieniędzy, ani ciebie wydam. Aleś zmarniała i „zhydła“. Głodnaś od dawna?
 — Nie — tylko brzemienna! Zesłabłam!
 Rzekła to z cicha i blady uśmiech przemknął jej po twarzy. Marek głową pokręcił.