Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/80

 — No, to kładź się i bądź cicho, cały dzień. Wieczorem cię wypuszczę i nadprowadzę krzynę lodami.
 Zaprowadził ją do komory. Zmęczona bezmiernie ułożyła się na ławie, okryła kożuchem i zaraz zasnęła, od bardzo dawna syta i spokojna. On drzwi na kłódkę zamknął i wrócił na ciepły piec. Wieczorem zawarłszy chatę i zasłoniwszy okienko, wypuścił ją.
 — Bardzoś zmarzła?
 — Czego! Przywykłam — odparła wesoło.
 — No, to się najedz i zbierać się trzeba. Masz tu dwa garnce soli, bochen chleba i woreczek mąki hreczanej — zaniesiesz?
 — I nie poczuję. Jeszcze mi dajcie jakiego włókna. Bez kądzieli jak bez duszy.
 — Jest w „bodni“ len jeszcze po Kryście! Weź, mnie on na nic! Ale jakże udźwigniesz tyle. Dałbym ci jeszcze i szmat nieco po niej, ale nie doniesiesz i jeszcze się przerwiesz z tej łapczywości! No, posil się na drogę i dajże te pieniądze dla Szczepańskiego.
 Pokotynka dobyła szmatkę z zanadrza, zapłaciła za zapasy, odliczyła resztę.
 — Potrącicie waszą drogę i koszta, a oddacie mu zresztą wszystko. Będzie biedak miał choć na lepszą strawę i tytoń. Rychło pojedziecie?
 — Nie zwlekając — pojutrze.
 — To za tydzień ja tu do was się dowiem!
 — Jużci — wrócę — jeśli wrócę!
 — Ino, zlitujcie się — nie powiadajcie mu nic innego.
 — Będziesz mnie, głupia, uczyć.
 Schował pieniądze, obejrzał się po chacie.
 — Może ci co jeszcze potrzeba! Gadaj, póki czas.