Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/96

oczy osłupiały, zmętniły od łez. Ale w tem wszedł stanowy, i krzyknął:
 — Jesteś przecie, hultajko. Jak śmiałaś się wydalać bez dozwolenia. Do turmy pójdziesz za to! Ja cię nauczę!
 — Co miałam robić, wasza wielmożność. Wypędzili mnie z leśniczówki — zabrali szmaty, chleb — bosą, głodną i nagą wygnali na zimę. Poszłam drogą przed siebie — do roboty nikt nie chciał, bo zima, żebrałam po wsiach. Het — pod Kijów zaszłam.
 — Dziecko czyje?
 — Moje.
 — A ojciec kto? Jasiński, Szczepański, czy kto inny?
 — Tylko moje własne.
 — Chrzczone?
 — Chrzczone. Jan!
 — Gdzie chrzczone — metrykę masz? Toć ty sama bez paszportu.
 — Dostałam paszport. Byłam w swoich stronach.
 — Gdzież to? Bo jak łżesz, to cię zaraz jako włóczęgę, odeślę do powiatu, a stamtąd, jak nie powiesz, skąd rodem, — to na Sybir pójdziesz. Dość miałem o ciebie kłopotu. Gadaj zaraz, jak się zwiesz i skąd.
 — W paszporcie stoi. Porzuciłam go u Zelenana. Zaraz przyniosę!
 — No — to marsz — i dawaj papiery natychmiast.
 Pokotynka wyszła. Nie było jej długo z powrotem, tymczasem, wpadło dwóch żydów i chłop ze sprawą o kradzież kożucha, potem wezwano sta-