Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/107

 — Et, zawsze żartujesz! Poradzę się siostry!
 — Dobrze zrobisz, a teraz do dzieła. Więc tedy na piątek proszę pana do hipoteki i skończymy interes. Czy się pan zgadza na to?
 — Służę panu, a tymczasem proszę tylko o upoważnienie do gminy, żeby mi oddano klucze, i zacznę już pracować.
 — Wpadniemy tam do pana całem towarzystwem, nie dalej, jak jutro. Z góry przepraszam za najazd.
 — Wszystko tam będzie pańskie, aż zapłacę. A potem jeszcze zostanę panu dłużny wdzięczność do śmierci.
 — No, no, gdyby we mnie drugi raz piorun trząsł, toby mnie pan dopiero ratował. Prawdę rzekłszy, w pierwszą wdzięczność wierzę, w pańską! Jakże się pan myśli w tej ruinie urządzić? Czy panu nie będzie za ciężko z początku?
 — Będę się urządzał jak traper w puszczy amerykańskiej. Są tam złogi kilkunastoletnie. Uprawię je pod buraki cukrowe na przyszłą wiosnę. Zasieję pszenicy trochę, resztę będę musiał z chłopami jeszcze podzielić, zanim do inwentarzy dojdę.
 — Prawda, toć tam tylko myszy i jaskółki!
 — Trzeba kupić sprzężaj.
 — Niech pan daruje... a ma pan na to dosyć gotówki?
 Aleksander poczerwieniał i odparł lakonicznie:
 — Mam! Dam sobie rady.
 Tu Kalinowski przestał pisać u biura i rzekł:
 — Gotowy cyrograf na klacz! Niech pan przeczyta i podpisze.
 Aleksander wziął pióro i podpisał.
 — Nie czyta pan?
 — A poco? Wiem, o co chodzi.