Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/12

 Zniknęli za węgłem. W czworakach, w stancji pisarza i gumiennego rozległa się też rozmowa:
 — Dalibóg zamknąłem! Ten łotr pewnie łże, byle mieć okazję do łajania.
 — Djabeł go nosi w taki psi czas! — dodał gumienny.
 — Pewnie się wcale nie kładł, ino się włóczył od Marcysi do Małgosi. Porządny człowiek, jak się w dzień napracuje, śpi jak kamień, ale jak się kto na szpiega i szelmę urodzi, to djabeł w nim siedzi i gna! Wychowaliśmy sobie dopiero dręczyciela!
 — Dosłuży się on nagrody. Stara ledwie żyje, a sukcesor wyżenie go natychmiast.
 — Może mu stara co zapisze.
 — Chyba, toć liże jej nogi i pełza, jak pies.
 — A nas traktuje, jak chamów. Choć my takie same sługi płatne, jak on.
 — Oho, fanaberja hrabska, a goły, jak bicz!
 — Żeby mu kto raz za nas oddał, toby spokorniał. Ale wszyscy tchórze.
 — To czemu pan nie spróbujesz pierwszy? — szyderczo wtrącił gumienny. — Pan też szlachcic.
 — Właśnie dlatego nie chcę na takim szpiegu rąk walać.
 — I jeszcze pytanie, czyby mu pan dosięgnął do twarzy.
 Pisarz umilkł i po chwili obadwa zasnęli.
 Rządca tymczasem wrócił do stancji, zawołał za sobą Wartę i zabierał się do odpoczynku.
 Obudziła się jednak matka, zakaszlała, stękając:
 — Czy to ty, Olek?
 — Ja. Na gumno chodziłem.
 — A co słychać w pałacu?