Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/121

 — Nie. Co prawda, małom o tem myślał. Co mi po cudzych tajemnicach? Tym kobietom już Bóg pomógł; pacierz za nie zmówię nieraz, przechodząc tędy, a matka grobami się zaopiekuje.
 — Ma pan matkę tutaj?
 — Nie tutaj, ale, dzięki Bogu, mam i rychło przyjedzie.
 — Musi pan ją bardzo kochać.
 — Ano, jak matkę — odparł poważnie bardzo.
 — Powinien pan te okropne groby obsadzić, żeby z domu widać nie było! — rzekł Lasota. — Jak się pan ożeni, to żona pana tego widoku nie zniesie.
 — Jak się ożenię to już tu mieszkać nie będę.
 — Dlaczegóż znowu?
 — Bo ją z pałacu wyprowadzę do pałacu.
 Lasota popatrzył na niego, jak na warjata, chciał zażartować, ale się powstrzymał wobec powagi młodego człowieka.
 — Widzę, że i w tym względzie wie już pan nietylko, czego chce, ale i kogo chce.
 Poprzez ogorzałą skórę Aleksandra wybił się rumieniec, milczał i oczu nie śmiał podnieść.
 — Musi być śliczny widok z ogrodu tutaj! — rzekła hrabianka. — I wody zapewne dostanie u pana?
 — Krynica jest w ogrodzie, a szklankę w tej chwili przyniosę! — zawołał, wskazując im drogę do ogrodu, sam wchodząc do domu.
 Znalazł tam szklankę podróżną swoją i zaprowadził ich do krynicy, która biła z pod góry i srebrnym strumieniem ciekła do stawu.
 Lasota z hrabianką zachwycali się położeniem, ale Adam zwrócił przedewszystkiem uwagę na ruiny folwarku i rzekł: