Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/126

 — Wolno panom mnie jeszcze ignorować. Sprawa z Wojewódzkimi jeszcze niezałatwiona.
 — Ależ poznałem młodego! — zaśmiał się Lasota. — Przecie na jesiennych wyścigach wystąpił raz pierwszy. Toż się spłókał i na koniach i potem w klubie.
 — Może go pan pytał o mnie?
 — Nie pytam nikogo o ludzi, których znam! — odparł Lasota urażony.
 Aleksander spojrzał na niego i poczerwieniał.
 „Żebym ja mógł za niego życie dać!“ — pomyślał.
 — Pyszna sanna! Dobrze się jednak stało, że te konie się pochorowały! — rzekł Lasota. — Inaczej spędziłbym święta w wagonie lub w hotelu. Na pociechę dla Adama zaprosiły mnie panie do Zborowa. Będę miał familijną wigilję.
 — Więc i panie są? — spytał Aleksander.
 — A jakże i zabawią do Trzech Króli.
 — Gizeli się chciało użyć sanny, a matce urządzić choinkę dla dzieci oficjalistów! — dodał Adam. — Wrócimy na karnawał udawać, że się bawimy.
 — Pan-by powinien jechać też na karnawał! — zauważył Lasota, kryjąc uśmiech żartobliwy.
 — Ja? A mnie to poco?
 — Żeby się bogato ożenić. Wszyscy tak czynią.
 — Alboż pan uważa, że ja czynię, jak wszyscy?
 — Oho, mam duże względy u pana. Myślałem, że mnie pan opoliczkuje conajmniej za tę radę!
 — Ech! Kiedy już wiem, że pan się droczy ze mną!
 — Lubię wyciągać pana za słowo i słuchać pańskich utopij.