Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/128

 — Co? Miał pan już buraki? — zdziwił się Kalinowski.
 — Niestety, jeszcze nie miałem, ale, że moja fornalka była wolna, nająłem ją do Zborowa i osobiście pilnowałem.
 — Malcz ma jeszcze mało koni! — zamruczał Adam gniewnie.
 — Śliczna jest pani Żarska! Prawda? — Pięć lat ją kochałem, sąsiadka z Galicji. Ale miałem inne roztargnienia: wybrali mnie za posła, interesa, służba publiczna, dobro ogółu! Ładniem na tem wyszedł. Żarski pojechał, szast, prast, oświadczył się i czytam w gazetach, masz tobie! To był drugi piorun.
 — No, gdyby ona miała czekać, aż ty nie będziesz miał roztargnień, to-by została kanoniczką! — roześmiał się Adam.
 Lasota westchnął.
 — Ha, zostanę kawalerem Maltańskim. Siódmą już pannę tracę i bastuję.
 — Zanadtoś szczęśliwy w karty. Przestań grać i zakładać się, wtedy się ożenisz.
 — Co to, to nie. Nie grać i nie zakładać się, to lepiej umrzeć! Jedyna rzecz, która mnie podnieca. Ma pan żyłkę do hazardu? — spytał Aleksandra.
 — Do kart nie. Do zakładów to-bym się zapalił.
 — Spróbuj pan zatem!
 — Jużem spróbował. Założyłem się z losem. Skoro wygram, pójdę dalej.
 Stanęli przed stajnią w Zborowie.
 — Gdzie weterynarze? — spytał Kalinowski.
 — Grają w karty u pana Malcza! — odparł trener, który z rządcą był w nieustannej wojnie.
 — Jakże „Kormoran“?
 — Źle!